نصر آزادانی: با وجود مشکلات و قطع مداوم آب و برق به ویژه حجم بالای کار هیچ همکاری حاضر به ترک شیفت خود نبود و با تلاش وصف ناپذیری به مداوای مجروحین می پرداختند.
به گزارش واحد روابط عمومی بهداشت ودرمان صنعت نفت اصفهان، احترام نصر آزادانی متولد 1333 شهر آبادان که مقاطع تحصیلی تا دیپلم را در آن شهر گذراند و سپس سال 1353 در آموزشگاه عالی پرستاری صنعت نفت آبادان پذیرفته،در سال1356 فارغ التحصیل و بلافاصله به استخدام بهداشت ودرمان صنعت نفت آبادان درآمد.ایشان سال 1368به اصفهان منتقل و پس از سالها تلاش صادقانه در سال 1388 به کسوت بازنشستگی نائل گردید.
نصر آزادانی در ابتدای صحبت خود گفت:با شروع جنگ تحمیلی خانواده ام از آبادان به اصفهان نقل مکان کردند ولی من در بیمارستان آبادان به صورت اقماری مشغول و پنج سال از هشت سال دفاع مقدس را در این بیمارستان به پرستاری از مجروحین پرداختم و سه سال دیگر را در بیمارستان ماهشهر انجام وظیفه نمودم.
این پرستار ایثارگر اضافه کرد: در آن دوران و به ویژه زمان حصر آبادان به دلیل بسته بودن راه زمینی ، رفت و آمد به این شهر بسیار سخت و فقط از طریق هوا و دریا ممکن بود و ما مجبور بودیم با هاورکرافت به محل کار برویم. وی ادامه داد: برای بر گشت نیز باید از منطقه ای به اسم چوئبده یا یک صف بسیار طولانی و فضای وحشناک سوار هلیکوپتر می شدیم که خود حدیث مفصلی دارد و ما حتی یک بار مجبور شدیم شب آنجا بمانیم.
نامبرده یکی از خاطرات تلخ خود را مربوط به همان زمان دانست و اظهار داشت: در یک شب تاریک و در همان رفت وآمدها موقعی که از هاورکرافت پیاده شدیم ، یک نفر ازهمکاران آزمایشگاه برای رساندن هر چه سریعتر خون به بیمارستان مجبور به عزیمت با آمبولانس بود که متأسفانه در بین راه تصادف و به کاروان شهدا پیوست .
این همکار بازنشسته ضمن اشاره به روحیه ایثار و فداکاری مجروحین افزود، در آزاد سازی خرمشهر و شکست حصر آبادان آنقدر تعداد زخمی ها زیاد بود که در تمام بخش ها با ازدحام روبرو شدیم و به اجبار در فواصل بین تخت ها هم مجروح بستری کرده بودیم. برای بیان روحیه از خودگذشتگی رزمندگان باید به این نکنه اشاره کنم که مجروحین حتی کسانی که از ناحیه دست و پا قطع عضو شده بودند و یا زخمهای شکمی داشتند اصرار به مداوی سریعتر داشتند تا دو مرتبه به عملیات بازگردند.
وی با بیان اینکه خاطرات تلخ همیشه در ذهن انسان نقش می بندد اضافه کرد: از خاطرات تلخ آن روزها دیدن صحنه های دردناک مجروحین بود. به وِیژه مجروحینی مانند یک پسر سیزده ساله که یکی از پاهای خود را از دست داده بود و به افتخار جانبازی نائل شده بود. یا خانواده ای پنج نفری آبادانی که با اصابت خمپاره پدر و بچه 2 ساله آنها به دیدار حق شتافته و یکی از آنها نیز چشمش را از دست داده بود .
نصر آزادانی با ذکر این مسئله که مجروح عراقی هم داشتیم و برای ما فرقی نداشت که چه کسی را درمان می‌کنیم ادامه داد:به یاد می آورم موقع پانسمان یک مجروح عراقی چنان وحشت زده بود که از ترس اجازه انجام پانسمان نمی داد و مرتب به من گفت پنج تا بچه کوچک دارد. من بر حسب وظیفه سعی کردم به او آرامش بدهم و پانسمان او را عوض کردم . ایشان از نکات قابل ذکر دیگر در آن دوران را رو به رو شدن با مجروحین با لهجه های مختلف دانست که با تلاش باید گفته های آنها را فهمیده و نیازهای آنها را مرتفع نمائیم. در مجموع باید گفت در کنار ارائه خدمات پزشکی و پرستاری باید با روانشناسی و جامعه شناسی هم آشنا بودیم.
ایشان به ایثار گری های همکاران خود نیز اشاره کرد و گفت با وجود مشکلات و قطع مداوم آّب و برق به ویژه حجم بالای کار به خصوص در حمله ها هیچ همکاری حاضر به ترک شیفت خود نبود و با تلاش وصف ناپذیری به مداوای مجروحین می پرداختند.
پرستار دوران دفاع مقدس با یاد و خاطره بمباران شدید آبادان در بهمن سال 62 گفت : آنقدر این بمبارانها شدید بود که آتش توی بخش سرایت می کرد و من با شنیدن صدای هر سوت خمپاره مرگ را خیلی نزدیک می دیدم و با خودم فکر می کردم این یکی دیگر حتماً به من اصابت می کند که به لطف خداوند حادثه ای برای من پیش نیامد .
خانم نصرآزادانی در پایان ضمن آرزوی صحت و سلامتی برای تمام همکاران خود به ویژه پرستارانی که این روزها مشغول به مداوای بیماران کووید 19 می باشند اظهار امیدواری کرد هر چه زودتر بیماری منحوس کرونا از کره زمین محو گردد تا همگان مجدداٌ بتوانند به راحتی همدیگر را ملاقات و دیدارها تازه گردد.
